01. Take it easy.

- Styles! – Warknęłam. – Styles idioto! – Próbowałam przekrzyczeć gwar panujący na szkolnym korytarzu, co z pozoru wydawało się niezmiernie proste.

                Stałam przy automacie z piciem i zawzięcie starałam się przywołać do siebie tego irytującego nastolatka zwanego moim przyjacielem. Skakałam, wymachiwałam rękami na prawo i lewo niczym wiatrak tylko po to aby zwrócić na siebie jego uwagę. Niektórzy posyłali mi kwaśne spojrzenia, a inni przyzwyczajeni to takiego zachowania zwyczajnie nie zwracali uwagi.

                Chłopak stał na moje oko jakieś trzydzieści metrów dalej razem ze szkolnym zespołem „Impossible” . Czterech chłopaków, którzy przenieśli się tu z Kanady. Andy – gitarzysta, Luke – perkusista, Steve – klawiszowiec i Randy – wokalista. Naprawdę świetnie grają, a Curly jako członek jednego z najbardziej popularnych bosybandów na świecie nieźle się z nimi dogaduję. Stał oparty nonszalancko o ścianę od czasu do czasu na mnie zerkając, co zirytowało mnie jeszcze bardziej. Szuja zauważyła, że go wołam. Ignorował mnie dupek, ale nie ze mną takie numery.

Ze złości kopnęłam niczemu winny automat i podbiegłam do nich.

- Przepraszam. – Zaczęłam, a kiedy piątka par oczu skupionych było na mnie kontynuowałam. – Harry twoja mama tu była, szukała cię. W końcu podeszła do mnie i kazała przekazać abyś więcej nie używał jej lokówki, bo to źle wpływa na skórę twojej głowy, a chyba nie chcesz mieć potem problemów. – Poklepałam go lekko po policzku.

Wszyscy oprócz Loczka wybuchli śmiechem i odeszli mamrocząc pod nosem coś w stylu „Andy, dawaj 5 funtów wiedziałem, że nie są naturalne”.

Kiedy ja ledwo powstrzymywałam się od śmiechu Hazza tępo wpatrywał się jak ci kolesie znikają w tłumie. Ci chłopacy są gorsi niż nie jedne dziewczyny, a takie wieści szybko się rozchodzą.  Zniecierpliwiona złapałam go za rękę i pociągnęłam w stronę automatu z piciem. W pewnym momencie jakby się ocknął i wyrwał rękę z uścisku zmuszając mnie do stanięcia i z miną męczennika stanęłam z nim twarzą w twarz.

- Yh, nienawidzę cię. – Synkął. Spojrzałam mu w oczy. Zieleń jego tęczówek ciskała we mnie piorunami.

- Nie denerwuj się tak, bo ci żyłka pęknie! – Kąciki moich ust podniosły się lekko w górę formując ledwo widoczny uśmiech.

- Zdajesz sobie sprawę z tego co właśnie zrobiłaś? Jestem już u nich spalony! – Jęknął desperacko wymachując rękami.

- Kochanie. – Zaczęłam spokojnie.  – Ty już byłeś u nich spalony. Oni grają prawdziwego rocka, a nie to co Ty i ten twój zespolik.

Chłopak wydawał się być zdziwiony moim komentarzem. Zmrużył oczy i odchylił lekko usta jakby chciał coś powiedzieć, jednak szybko je zamknął. Robił tak co chwilę. Otwierał je, a potem zamykał.

- Wiesz. – Żachnął. – Czasami się zastanawiam dlaczego się z tobą przyjaźnie.

- Bo mnie kochasz, prawda!? – Zawołałam wesoło.

- Tak, pewnie. – Przewrócił oczami. – Nieważne, co było tak ważne, że musiałaś robić tą całą szopkę? – Przymrużył oczy.

- Pożycz mi pięć funtów. – Palnęłam wyciągając przed siebie rękę.

Loczek zaśmiał się głupio i odszedł. Tak po prostu. Byłam zdezorientowana. Co było w tym takiego śmiesznego? Z tęgą  miną odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę szafek.

~*~

Co za wredne babsko! Nie dość, że gdy tylko weszłam do klasy zrobiła kartkówkę, to w dodatku zasypała nas pracą domową. No tak, przecież młodzież nie ma nic innego do roboty w piątek. Ta kobieta demoralizuje uczniów. Wredne babsko. Tak, chodzi mi o moją nauczycielkę historii. Stara Robinson ma na oko z pięćdziesiąt lat, a kotów ma więcej niż członków rodziny.

 Pierwsza wybiegłam z klasy. Z szafki wyciągnęłam kurtkę, którą narzuciłam na ramiona i wyszłam ze szkoły. Już z daleka zauważyłam czarnego Range Rovera Harrego. Szybko pokonałam drogę dzielącą mnie od samochodu i wsunęłam się na miejsce pasażera. Przyjaciel bez słowa ruszył.

- Robisz coś dziś? – Burnkęłam niby od niechcenia odruchowo bawiąc się palcami dłoni. Loczek roześmiał się wesoło i przez chwilę przerzucił wzrok z jezdni na mnie.

- Mam bilety na… - Gdyby był to jakiś film w tym momencie pojawiłaby się jakaś nastrojowa muzyczka. -  Nickelback.

- Świetnie! – Pisnęłam entuzjastycznie. – Ile ich masz i jak udało ci się je zdobyć?

- Wiesz, mam znajomości. – Zarechotał głupio. – Pomyślałem, że moglibyśmy pójść we trójkę. Ja, ty i Oli.

- Yh. – Jęknęłam zirytowana. – Przez cały tydzień leży w domu chora. Naprawdę nie zauważyłeś jej nieobecności w szkole?  - Zażenowana pacnęłam się ręką w czoło.

- Och, faktycznie. – Wydawał się nieźle zaskoczony.

Wyszło na to, że pojedziemy we dwójkę, a zbędny bilet odda kumplowi. Już nie raz sami wychodziliśmy, ale teraz zrobiło mi się szkoda przyjaciółki. Nickelback to jej ulubiony zespół! Dziewczyna ma pecha, nie ma co. Szczęście chyba jej nie lubi. Smutne, ale trudno. Ostatnio kiedy dostała propozycję występu na jakimś ważnym bankiecie dwa dni przed umarła jej babcia i musiała odmówić. Robiła to z wielkim bólem.

~*~

- Cześć! – Krzyknęłam na całe mieszkanie, jednak nie usłyszałam odpowiedzi. Zajrzałam do kuchni, pusto. W salonie to samo. Zajrzałam do pokoju przyjaciółki i przeklęłam pod nosem.

Olivia spała na swoim łóżku zakopana pod kołdrą i dwoma kocami, a wokół niej walało się pełno chusteczek. Wyglądała okropnie. Cała blada z lekko czerwonym nosem i roztrzepanymi włosami. Okryłam ją szczelniej i najciszej jak tylko potrafiłam ulotniłam się z pokoju.  Wróciłam do kuchni i zajrzałam do lodówki. Chwyciłam jogurt, a z szafki na dole wyciągnęłam bułkę. Pomaszerowałam do salonu i rzuciłam się na kanapę. Pilotem włączyłam telewizor. Akurat trafiłam na bajkę  „Pinky i Mózg”. Razem z Oli uwielbiamy ją. Znajomi śmieją się, że jesteśmy do nich podobne, jednak zawzięcie zaprzeczamy. Ta bajka jest strasznie stara i po mimo tego, że nie robią już nowych odcinków bardzo nam się podoba. Oderwałam wieczko jogurtu i rzuciłam na stolik. Zaczęłam jeść mocząc bułkę w truskawkowej słodkości.  

                Kiedy skończyłam jeść i siedziałam zgapiona w magiczną skrzynkę z kolorowymi obrazkami usłyszałam jak drzwi  wejściowe się otwierają. Podniosłam się lekko aby zobaczyć kto wszedł, a wtedy widok na świat zasłoniła mi wielka kupa sierści, która radośnie merdała ogonem na wszystkie strony.  W końcu wyciągnęłam rękę i zaczęłam głaskać ją po pysku.

- Mogłabyś czasami wyjść na dwór ze swoim psem. – Usłyszałam gdzieś z łazienki.

- Wiem, dziękuje, że z nią wyszedłeś. – Odkrzyknęłam.

Chwilę potem usłyszałam ślamazarne otwieranie drzwi, a w progu stanęła Olivia. Zmrużyła swoje podpuchnięte oczy i szczelniej okryła się kocem, który miała na ramionach.

- Musicie się tak drzeć? – Wychrypiała. Jej głos przypominał teraz skrzeczącego słowika.

- Przepraszamy. Jak się czujesz? Zrobiłem herbaty. – Sawyer wyłonił się z kuchni z kubkami w dłoniach.

- Dziękuje, chyba lepiej. – Oboje usiedli na kanapie po przeciwnej stronie i chwycili w dłonie swoje kubki. Zwrócili swoje oczy na mnie jakby wiedzieli, że chcę im coś powiedzieć.

- Em. – Usiadłam prosto, a pies położył się obok moich nóg. – Wychodzę wieczorem. Jadę na koncert z Harrym.

- Jaki koncert? – Zainteresował się chłopak.

                Tak dla jasności Sawyer nie jest chłopakiem żadnej z nas. Po prostu razem mieszkamy i się przyjaźnimy. Potrzebowałyśmy mieszkania, a on je nam udostępnił. Jak na razie studiuje filozofie na jednym z Londyńskich uniwersytetów. Jest blondynem z pięknymi niebieskimi oczami, czasami można się w nich zatracić i przez to ma straszny dar przekonywania!

- Nickelback.  – Burknęłam cicho spuszczając wzrok.

- Co?!

~*~

                Chcąc czy nie chcąc Beadles musiała zastać w domu. Biedna. Na szczęście Sawyer zgodził się spędzić ten wieczór przy niej. Zapewne dziewczyna będzie mu się wyżalać jakiego to ona ma pecha, ale co racja to racja. Przyjaźnimy się od dobrych pięciu lat, więc trochę ją znam. Niska, denerwująca, wrażliwa i co chyba jest jej czułym punktem, który za wszelką cenę chcę w sobie zmienić jest to, że uważana jest za panikarę. Wyolbrzymia każdą sytuację, ale i tak ją uwielbiam.

                Tak jak się wcześniej umówiliśmy Harry podjechał po mnie równo o dziewiątej. Ubrana w dżinsowe rurki, miętowy sweterek i czarne vansy wsiadłam do samochodu. Styles wyglądał zniewalająco jak zwykle. Gdyby na moim miejscu siedziała jakaś piętnastolatka dostała by orgazmu. Strój chłopaka składał się z czarnych półbutów, tego samego koloru rurek i białego podkoszulka. Włosy sterczały mu na wszystkie strony, co szczerze przyznam wyglądało świetne. Podniosłam wzrok wyżej i napotkałam nie mało zdziwiony wzrok Loczka.

- Wyglądasz inaczej. – Stwierdził. – Ładniej niż zwykle.

- Dziękuje? – Odparłam lekko skołowana. Curly po moje odpowiedzi automatycznie parsknął śmiechem, na co jęknęłam sfrustrowana.

- Mia, chodzi mi o to, że na co dzień się tak nie ubierasz, a szkoda, bo wyglądasz świetnie. – Bardzo przekonująco, zaraz po opanowaniu śmiechu stwierdził.

- Weź nie pierdol i jedź.

I znów to samo. Rechot Stylesa. Jeśli za chwilę nie przestanie obiecuję, że wypcham go z tego samochodu, a potem pójdę siedzieć, za umyślne spowodowanie śmierci, ok.

                Koncert odbywał się w dość dużym klubie. Trochę to dziwne, jak na taki zespół, ale trudno. Ogólne panował wielki gwar i duchota. Całe szczęście, że napoje nie były w kosmicznych cenach. Widzieć Chada Kroegera na żywo? Nie do opisania. Sama ta atmosfera była nieziemska.

                Grali akurat ‘When We Stand Together’ kiedy odwróciłam się i mój wzrok napotkał jego. Stał po drugiej stronie Sali oparty o ścianę. Nie okazywał żadnego zainteresowania koncertem. Nie widziałam dokładnie jego twarzy, ale wiedziałam, że się bezczelnie na mnie patrzy. Z początku było to trochę nie komfortowe, jednak z biegiem czasu chciałam żeby się patrzył, spodobało mi się to. Ten sposób w jaki to robił. Tak odważnie i natarczywie. Chwile się tak na siebie patrzyliśmy, w końcu chłopak uśmiechnął się puścił oczko i wyszedł. Dziwne.

Od autorki: Mam nadzieję, że nie ma błędów :) Starałam się jak mogłam jednak kocówka nie wyszła. Chciałam to trochę inaczej zrobić, ale trudno nie wyszło. Pojawiła się nowa zakładka ‘kontakt’.